Od początku 2015 roku zmieniły się uregulowania dotyczące wykorzystywania samochodów służbowych do celów prywatnych.
Do tej pory pracodawcy ustalali niemal dowolne zasady takiego korzystania z udostępnianych pracownikom aut. Teraz wszystkie regulaminy wewnętrzne muszą uwzględnić ustawowy ryczałt, czyli wartość przysporzenia majątkowego, jaką ma pracownik z tytułu korzystania ze służbowego pojazdu do celów prywatnych, poza czasem pracy i obowiązkami pracowniczymi. Wysokość ryczałtu zależy od pojemności silnika auta i liczby dni, przez które auto jest przez pracownika używane poza pracą. Ryczałt wynosi 250 zł dla pojazdów o pojemności silnika do 1600cm3 i 400 zł dla pojazdów o pojemności powyżej 1600cm3. Jeżeli pracownik korzysta z auta do celów prywatnych tylko w określonych dniach, ryczałt oblicza się wedle wzoru: liczba dni x 1/30 ryczałtu, w zależności od pojemności silnika. Jeżeli pracownik płaci pracodawcy za wykorzystywanie samochodu do celów prywatnych, do jego wynagrodzenia doliczana jest różnica pomiędzy ryczałtem, a kwotą opłaty. Jeśli opłata jest niższa niż ustawowy ryczałt, po stronie pracownika powstaje dodatkowy przychód w wysokości równej różnicy. Jeżeli opłata przewyższa ryczałt – nie jest on doliczany do wynagrodzenia jako dodatkowy przychód.
Jaki jest najlepszy samochód świata? Oczywiście – służbowy. Wartość samochodów służbowych doceniał i raczył skomentować nawet sam prezydent USA Richard Nixon, który mawiał, że „Samochód służbowy jest czymś, co każdy uważa za rzecz zbędną… dopóki sam w nim nie siedzi”. Tym szczęśliwcom, którzy nim dysponują, jest niezbędny. Czymże innym, zakładając, że nie dysponują prywatnym Hummerem, mogliby wjeżdżać na dwudziestocentymetrowe krawężniki bez przyhamowania? Na ich szczęście nowe przepisy raczej niewiele zmienią. Po prostu wszyscy będą wjeżdżać na krawężniki wedle takich samych zasad, równo, jednolicie i… trochę drożej. Cóż, najwyraźniej fiskus też chce skorzystać ze służbowych samochodów. Nawet cudzych.
