Dzięki staraniom Izby Coachingu, od 1 lipca 2014, coach jest zawodem, a zatem należy oczekiwać, że klienci poszukujący coachów do współpracy coraz częściej będą kierować się ich zawodowymi kompetencjami, rzetelnym warsztatem, a nie popularnością czy „medialnością”. Coachowie, o których głośno, mogą być znani głównie z tego, że są znani. Nie zawsze jednak za słowem „coach” na wizytówce, idą faktyczne kompetencje coachingowe. 

O co warto pytać?

Poszukiwanie sprawdzonego coacha najlepiej zacząć od niezawodnej na ogół reguły - przez rekomendację. Czym jednak kierować się jeśli nie znamy nikogo? Kto może polecić profesjonalnego coacha? A co w sytuacji, gdy ten polecony, mimo odpowiednich kwalifikacji nie odpowiada menedżerowi? Nie pozostaje nic innego jak przeprowadzić własne poszukiwania, mając na uwadze poniższe kryteria.

Nie każdy trener, psycholog, konsultant, specjalista NLP jest coachem. Osobę, która ma prowadzić coaching z menedżerem w organizacji warto zapytać o:

• Certyfikat (dyplom, licencję) zaświadczający ukończenie specjalistycznego kursu (szkoły) coachingu. Bezpiecznym rozwiązaniem jest poszukiwanie coachów, którzy ukończyli międzynarodowe szkoły o ugruntowanej renomie, np. International Coaching Certification (ICC), szkoły posiadające akredytacje niezależnych organizacji międzynarodowych, np. takich jak International Coach Federation (ICF), European Mentoring & Coaching Council (EMCC), International Association of Coaching Institutes (ICI) czy polskiej Izby Coachingu.

• Akredytację. Organizacje akredytujące coachów są niezależne od szkół wydających certyfikat, ponadto stawiają aplikującym bardzo wysokie wymagania. Coach musi udokumentować odpowiedni poziom kompetencji, edukacji w zakresie coachingu, liczbę przeprowadzonych procesów coachingowych, poddanie się ocenie superwizora, pracę z mentorem. Jednocześnie  musi przestrzegać standardów etycznych zawodu, pod rygorem wykluczenia ze zrzeszenia i odebrania akredytacji. Akredytacja jest czasowa, a coach może starać się o jej odnowienie po udokumentowaniu, że nadal spełnia powyższe standardy i – co ważne - cały czas podnosi swoje kwalifikacje. Międzynarodowymi organizacjami akredytującymi coachów są m.in. wyżej wymienione: ICF, EMCC, ICI, natomiast niezależną polską organizacją akredytującą coachów jest Izba Coachingu.

• Stosowany kodeks etyczny, który warto zawsze na początku współpracy omówić, aby uniknąć nieporozumień i konfliktu interesów. Przynależność do organizacji zrzeszających profesjonalnych coachów, wiąże się z zobowiązaniem przestrzegania kodeksu etycznego. Organizacja daje niejako rękojmię kompetencji coacha, zaś klient wie do kogo może zgłaszać przypadki nieetycznego postępowania coacha (np. naruszenia zasady poufności).

• Superwizję, będącą metodą weryfikacji jakości usług przez bardziej doświadczonego coacha oraz drogą doskonalenia warsztatu coachingowego. Kiedy coach ostatnio korzystał z superwizji? Jak często w ogóle z niej korzysta? Kto jest jego superwizorem lub mentorem? 

• Doświadczenie biznesowe – coach współpracujący z klientem nie musi znać jego branży, ale na pewno powinien rozumieć biznes. Jeśli ma pracować z kadrą menedżerską dobrze by sam miał za sobą takie doświadczenia.

Niezależnie od tego kto dokonał pierwszej selekcji, przed ostatecznym wyborem warto zaproponować menedżerowi spotkanie z 2-3 coachami. Jest to ważne z punktu widzenia późniejszego zaangażowania w proces. Klient musi zaufać coachowi, a obie strony muszą chcieć ze sobą współpracować.

Przebieg procesu coachingowego

Każdy proces coachingowy ma swoją dynamikę i tempo. Trzeba pamiętać, że zmiany zachodzą przede wszystkim pomiędzy sesjami. Dlatego  odległość pomiędzy spotkaniami powinna dać szansę wybrzmieć procesowi zmian.
Przeciętnie na proces coachingowy składa się ok. 8 sesji, każda z nich trwa ok. 90 minut, a odległość miedzy nimi wynosi ok. 3 tygodni. Proces zamyka się więc w okresie od sześciu do ośmiu miesięcy. Warto przy okazji wspomnieć, że ten model jest dość często wybierany w Polsce, natomiast w krajach zachodnich, w których coaching jest już bardziej standardem niż nowością czy modą, proces coachingowy może trwać około 1 roku.
Projekt coachingowy może zawierać również dodatkowe elementy, np. zastosowanie na etapie diagnozy narzędzi psychometrycznych, czy też sesję tzw. shadowcoachingu, kiedy coach towarzyszy klientowi  w ciągu jego dnia pracy (obserwując spotkania, prezentacje, rozmowy z pracownikami itd.)

Umowa z coachem

Charakter relacji coachingowej w przypadku coachingu w organizacji jest szczególny, bowiem występują tu trzy strony:

• Sponsor (organizacja, osoba zamawiająca coaching) – podmiot finansujący usługę,
• Klient (coachee) czyli osoba coachowana w firmie,
• Coach – wykonawca umowy.

Formalna umowa, która zawierana jest pomiędzy coachem a podmiotem finansującym usługę nie jest miejscem w którym określa się cel coachingu. Ten ustalany jest podczas trójstronnego spotkania: sponsor-klient-coach. Zarówno sponsor jak i klient muszą osiągnąć zgodność co do rozumienia oczekiwanego rezultatu coachingu. Pełna jasność celu i intencji jest kluczowa z punktu widzenia interesów organizacji (płaci za to, co zamówiła) oraz zadbania o klarowność relacji z klientem (pracuje nad wybranym przez siebie celem).
W procesie coachingowym pomiędzy coachem a klientem zazwyczaj zawierany jest jeszcze kontrakt będący nieformalnym, aczkolwiek bardzo istotnym porozumieniem. Co w nim ująć, i czy ma być to forma pisemna czy ustna, zależy od obu stron. Celem coacha jest dołożenie wszelkich starań, aby klient miał poczucie bezpieczeństwa, gwarancję zachowania poufności oraz klarowność co do tego za co obie strony biorą odpowiedzialność.

...

Każdy ma prawo wybrać do współpracy kogo chce - artystę amatora, aktora, czarodzieja, mówcę motywacyjnego itd., ale jeśli ktoś zamawia coaching, powinien dostać profesjonalną usługę świadczoną przez zawodowego coacha, zgodnie ze standardami określonymi dla tego zawodu przez Unię Europejską w 2013r.